Στα δυτικά  του χωριού, ορθώνεται η εκκλησία της Παναγίας του Κάμπου, η οποία δεν απέχει από τα ερείπια του οικήματος που αρχικά ανήκε στο τάγμα των Ναϊτών και αργότερα  στο τάγμα  των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη.

Αρχιτεκτονικά κατατάσσεται στον τύπο των μονόκλιτων εκκλησιών με τρούλους. Φέρει διαστάσεις 12,5 x 4 μέτρα, χωρίς την αψίδα. Το αρχικό μήκος της εκκλησίας ήταν μόλις οχτώ μέτρα. Αυτό καταδεικνύει πως η εκκλησία έτυχε επέκτασης στα δυτικά. Το βασικό οικοδομικό υλικό που χρησιμοποιήθηκε για την ανέγερση της παλαιότερης εκκλησίας ήταν πωρόλιθοι αδρά λαξευμένοι, οι οποίοι μάλιστα είναι πολύ μεγαλύτεροι απ’ αυτούς που χρησιμοποιήθηκαν στην νεότερη εκκλησία.

Στο εσωτερικό του ναού, φαίνεται πως ο δυτικός τοίχος κατεδαφίστηκε και αντικαταστάθηκε με οξυκόρυφο τόξο. Οξυκόρυφη είναι και η καμάρα του δυτικού τμήματος της εκκλησίας, ενώ οι καμάρες και τα διπλά τόξα του βορείου και του νοτίου τοίχου-μέρη της αρχικής εκκλησίας- είναι ημικυκλικά. Ο ιερέας του χωριού, συμπληρώνει πως «το κλειδί του δυτικού οξυκόρυφου τόξου» είναι ψηλότερο από το κλειδί του περιθύρου. Το τελευταίο περιβάλλει μια σκαλιστή παράσταση αποτελούμενη από μια ανθρώπινη μορφή και αμπελόφυλλα, τα οποία θεωρούνται δυτική προσθήκη του 15ου  αιώνα. Το 15ο αιώνα ή αρχές του 16ου αιώνα, πριν από το 1552, το ανατολικό τμήμα της εκκλησίας υπέστη κάποια καταστροφή. Όπως ήταν φυσικό ακολούθησαν μια σειρά από οικοδομικά έργα με στόχο την επιδιόρθωση και την βελτίωση του εκκλησιαστικού οικοδομήματος.  Για να στηρίξουν τον τρούλο, αφενός κατασκεύασαν οξυκόρυφο τόξο στο δυτικό άκρο της ανατολικής κάμαρας και αφετέρου πρόσθεσαν ποδαρικά στις εντοιχισμένες ανατολικές παραστάδες, που προηγουμένως στήριζαν το βόρειο και νότιο κεντρικό τόξο.

Επιπρόσθετα,  τοποθέτησαν προβόλους στις δυο δυτικές παραστάδες που στήριζαν το βόρειο και το νότιο κεντρικό τόξο. Προχώρησαν και στην προσθήκη οξυκόρυφων τόξων, εκ των οποίων το ένα κτίστηκε κάτω από το βόρειο κεντρικό τόξο. Οι προαναφερόμενες οικοδομικές αλλαγές, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ιερέας του χωριού, «αλλοίωσαν σημαντικά το εσωτερικό της εκκλησίας».

Ο φωτισμός της εκκλησίας  επιτυγχάνεται μέσω του τρούλου με τα τέσσερα μικρά παράθυρα και του μικρού παραθύρου, που βρίσκεται στο μέσο του νότιου τοίχου. Η κεντρική θύρα του ναού βρίσκεται στο δυτικό τυφλό τόξο του νότιου τοίχου.

Στην εκκλησία σώζονται δύο στρώματα τοιχογραφιών. Οι τοιχογραφίες του πρώτου στρώματος δεν διακρίνονται, ενώ του δεύτερου στρώματος δεν είναι όλες ούτε της ίδιας εποχής, ούτε έργο του ίδιου ζωγράφου. Τόσο οι προαναφερόμενες τοιχογραφίες όσες και οι τοιχογραφίες που κοσμούν τις αψίδες του ανατολικού τμήματος είναι επηρεασμένες από τη δυτική τέχνη.

Στην αψίδα σώζεται τοιχογραφία με την Πλατυτέρα, ανάμεσα στους Αρχαγγέλους και πιο κάτω η κοινωνία των Αποστόλων. Στο άνω μέρος του ημικύκλιου τοίχου της αψίδας, αγιογραφήθηκαν τέσσερις ιεράρχες και η κεφαλή ενός Αγίου. Ο ιερέας σημειώνει πως όλες οι τοιχογραφίες «είναι καλυμμένες με άλατα, καπνό και ασβεστοχρίσματα». Στον τρούλο σώζεται τμήμα τοιχογραφίας με τον Παντοκράτορα, ενώ στο τύμπανο όρθιοι προφήτες. Σε μεγάλο τμήμα των σφαιρικών τριγώνων του τρούλου απεικονίζονται οι Ευαγγελιστές. Μικρότερα τμήματα τοιχογραφιών φιλοτεχνήθηκαν και σε άλλα  μέρη της εκκλησίας.

Σημαντική θέση ανάμεσα στις τοιχογραφίες κατέχει η τοιχογραφία του Αγίου Γεωργίου, η οποία βρίσκεται στο δυτικό τυφλό τόξο του βορείου τοίχου -μέρος της αρχικής εκκλησίας- και σώζεται σε καλή κατάσταση. Η τοιχογραφία αυτή περιβάλλεται από σκηνές του μαρτυρίου του Αγίου. Η τοιχογραφία είναι αναθηματική και είναι έργο κάποιου αγιογράφου Συμεών. Η τεχνοτροπία της συγκεκριμένης τοιχογραφίας μαρτυρεί πως δεν είναι έργο του Συμεών Αξέντη. Η τοιχογραφία έγινε το 1509 με δαπάνη κάποιου Σάββα και της οικογένειας του. Η άλλη αναθηματική τοιχογραφία παριστάνει τον Άγιο Ιλάριο και βρίσκεται στο νεότερο τόξο, που στηρίζει τον τρούλο στα δυτικά. Στον κιλλίβαντα αυτού του τόξου υπάρχει η αναθηματική επιγραφή αλλά και η χρονολογία, 1552.

Πηγή:
Ιερέας του χωριού, πάτερ Νικόλαος Βρακάς